یکی از کلیدی‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین لحظات این فیلم ابرقهرمانی و جریان‌ساز کریستوفر نولان در نیمه‌های داستان رخ می‌دهد. وقتی که جوکر را بازداشت کرده‌اند و حالا جیم گوردون می‌خواهد از او بازجویی کند و بپرسد که هاروی دنت را کجا برده و مخفی کرده.
در این میان، بتمن جوکر را غافلگیر می‌کند و پشت سرش ظاهر می‌شود و سعی می‌کند از او حرف بکشد. غافل از اینکه جوکر نقشه‌ای پیچیده کشیده و همه را بازی داده است.
جوکر به بتمن می‌گوید که هم هاروی دنت را ربوده و هم ریچل داوس را تا به این طریق بتمن را وارد بازی بیمارگونه و پلیدی بکند و او وادار شود تا بین نجات جان یکی از آن‌ها انتخاب کند.
این صحنه از جهات بسیاری نمادی از کل فیلم است. بتمن و جوکر را رو در روی هم قرار می‌دهد و به مخاطب می‌گوید که جوکر هوشمندانه‌تر و بی‌رحم‌تر از بتمن عمل کرده و پیروز این جنگ روانی است.
در کنار این موارد، نقش‌آفرینی حیرت‌انگیز هیث لجر و موسیقی تکان‌دهنده‌ی هانس زیمر هم باعث شده تا هم بهترین صحنه‌ی کل سه‌گانه‌ی شوالیه تاریکی شکل بگیرد و هم یکی از بهترین صحنه‌های تاریخ سینما.
